این که انسان به چیزی دل میبندد این که انسان به چیزی خو میگیرد تا تنهایی خود را پر کند تا از اسارت تنهایی بدر شود و وقتی دلبستگی شما فاش میشود انگاه به اوج تنهایی میرسی زیرا انسانها همین که میبنند کسی انها را دوست دارد مغرور میشوند و در این بحبوبه با دلی که پر عشق به خود است مثل عریبه ای برخورد میکند گویی هیچ محبتی نمیتواند دلش را بلرزاند چون دیگر غرور  است که تصمیم میگیرد

پروردگارا

داده هایت ، نداده هایت و گرفته هایت را شکر می گویم

چون داده هایت نعمت ، نداده هایت حکمت و گرفته هایت امتحان است.

در تاریکی رنگها با هم اختلافی ندارند . . . (فرانسیس بیکن)

من خدا را
دارم
کوله بارم بر دوش، سفری می باید سفری بی
همراه
گم شدن تا ته تنهایی محض
سازکم با من گفت:
هرکجا لرزیدی،
ازسفرترسیدی
تو بگو از ته دل
من خدا را دارم
من و سازم چندیست که فقط با
اوییم!!!!!!!!!!

وقتی به شهاب سنگ نگاه میکنی لذت می بری و نمی دونی که از خورد شدن قلب ستاره هاست

پشت كاجستان ، برف‌.
برف‌، يك  دسته كلاغ‌.


جاده يعني  غربت‌.
باد، آواز،  مسافر، و كمي ميل به خواب‌.
شاخ پيچك و رسيدن‌، و  حياط‌. 

من ، و دلتنگ‌، و اين شيشه  خيس‌.
مي نويسم‌، و فضا.
مي   نويسم ، و دو ديوار ، و چندين گنجشك‌.

يك نفر دلتنگ است‌.
يك نفر مي   بافد.
يك نفر مي شمرد.
يك نفر  مي خواند.

زندگي يعني : يك  سار  پريد.
از چه دلتنگ شدي ؟
دلخوشي ها كم نيست : مثلا اين خورشيد،
كودك پس  فردا،


كفتر آن هفته‌.

يك نفر ديشب مرد
و هنوز ، نان گندم  خوب است‌.
و  هنوز ، آب مي ريزد پايين ، اسب ها مي نوشند.

قطره ها در  جريان‌،
برف بر دوش  سكوت
و زمان روي ستون فقرات گل ياس‌.

خوش به حال آنکه قلبش مال توست حال و روزش هر نفس، احوال توست

خوش به حال آنکه چشمانش تویی آرزوهایش همه آمال توست

آنکه دستش تا ابد در دست تو کوچ او از غصه ها با بال توست

من خطاکارم خداوندا، ولی دیدگانم تا ابد دنبال توست

از مرز خوابم مي گذشتم‌،
سايه  تاريك يك نيلوفر


روي همه اين ويرانه فرو افتاده بود.
كدامين باد بي پروا
دانه اين   نيلوفر را به سرزمين خواب من آورد ؟

در پس درهاي شيشه اي روياها،
در   مرداب بي ته آيينه ها،
هر جا كه من گوشه اي از خودم را  مرده بودم
يك  نيلوفر روييده بود.
گويي او لحظه لحظه در تهي من مي ريخت
و من در صداي  شكفتن او
لحظه لحظه  خودم را مي مردم‌.

بام ايوان  فرو مي ريزد
و  ساقه نيلوفر برگرد همه ستون ها مي پيچد. 
كدامين باد بي پروا
دانه اين   نيلوفر را به سرزمين خواب من آورد؟

نيلوفر روييد،


ساقه اش از  ته خواب شفافم سر  كشيد.
من به رويا بودم‌،
سيلاب بيداري رسيد.
چشمانم  را در  ويرانه خوابم گشودم‌:
نيلوفر به همه زندگي ام پيچيده  بود.
در رگ  هايش ، من بودم كه ميدويدم‌.
هستي اش در من ريشه داشت‌،
همه من  بود.
كدامين باد بي پروا
دانه  اين نيلوفر را به سرزمين خواب من  آورد؟

بسم الله
سلامکسانی که از خودمان می رنجانیم مثل ساعت هایی هستند که صبح، دلسوزانه زنگ می زنند و در میانِ

خواب و بیداری، بر سرشان می کوبیم و بعد می فهمیم که خیلی دیر شده ...

بیادت می آورم تا همیشه بدانی که زیباترین منش آدمی محبت اوست ، پس محبت کن چه به دوست چه به دشمن که دوست را بزرگ کند و دشمن را دوست . ” کوروش کبیر “

کاش مردم دانه های دلشان پیدا بود

یکی . . .

از ازل ايل وتبارم همه عــــــاشق بودند

     سخت دلبسته ی اين ايل وتبارم چه کنم!

من کزين فاصله غارت شده ی چشم توام

چــون به ديدار تو افتد سرو کارم چه کنم؟

يک به يک با مژه هايت دل من مشغول است

   مـــــــــــیله های قفسم را نشمارم چه کنم؟

ساده نباش

اگر . . .

دلم برات تنگ شده بی معرفت

تو نیستی وگریه شده یه عادت

دلم برات تنگ شده خیلی زیاد

دلم به جز تو هیچکس رو نمی خواد

اینقده گریه کردم این شبارو

قسم دادم خدا رو به خدا رو

چه غصه ها که از غم تو خوردم

عطر تو رو خونه به خونه بردم

من به تو دل دادمو دل سپردم

نبودی که ببینی غصه خوردم

اونکه امد تو زندگیت تو رویاها تو دلخوشیت

همون که عاشق تو بود دیوونه چشم تو بود

همون که ازعشقش میگفت از وفا و مهرش میگفت

اونکه میگفت دیوونتم عاشق هر بهونتم

همون که میگفت رهام نکن تو عاشقی رسوام نکن

دیدی اونم تنهات گذاشت حرفاشو زیر پاش گذاشت

رفت وعهدش و شکست دلت و زیرپاش شکست

حالا تویی یه دنیا غم یه عالمه صحنه تلخ

بازم شدی تو تک سفر یه اواره ی بی همسفر

چندی است که بیمار وفایت شده ام

در بستر غم چشم به راهت شده ام

این را تو بدان اگر بمیرم روزی

مسئول تویی که من فدایت شده ام